Razeno blogas Esperante...

Post tiom longa kun vivado, kun manĝado kaj kun vojaĝado, la parotprenantoj forlasis nin kaj ni sentis sin solace kiam ni ne havis ion por labori kaj helpi ilin. La ekskurso ja finis sed ne viŝiĝis belaj memoroj de amikeco, dank' al Esperanto, en niaj koroj. Matene mi iris al la hotelo por adiauxi la grandan grupon. Tagmeze venis Ursula al mia hejmo. Ni longe babilis cxefe pri Budhismo. Mi akompanis sxin gxis la flughaveno. Gxis venonta jaro!

Estis nia plano ke la eksterlandaj gastoj vere ripozu hodiaŭ, aŭ promenu ĉirkaŭ la bazaro laŭvole. Pro tio, ni ne aranĝis ian fiksitan programon. Sed kelkaj energiaj geamikoj deziris denove vojaĝi al Patan. Do, mi gvidis ilin. Survoje ili ankaŭ aĉetumis en "Fair Trade" vendejo Mahaguthi en Kupandol. Plaĉis al ili la bela historia palaco de Malla reĝoj, kun multaj belegaj temploj ĉirkaŭaj. Samtempe, ili estis bonŝancaj spektakli la kulturan procesion de la Nevaroj. Estis knabinoj kaj knaboj, kiuj celebris ilian juniĝon. Kaj ankaŭ estis paro de gemaljunuloj, kiuj celebris iliajn maljuniĝon; ekde nun ili estas traktata en la societo kiel gedioj. Survoje, mi havis ŝancon inviti la partoprenantojn al mia hejmo kaj oferti teon. Estis plezuro vidi tiom multe da samideanojn en mia hejmo. Vespere okazis adiaŭa programo. Ni dankis la partoprenantojn kaj petis pardonon pro kelkaj malfacilaĵojn kiujn ili devis toleri dum la vojaĝo. Kaj ni ...

Matene ni veturis al la Stupao de Paco, ĉe alia flanko de la lago, sur monteto. La budhsima sanktejo estis konstruita antaŭ ĉirkaŭ dudek jaroj per subteno de japana budhisma organizaĵo. Ni devis atendi ĝis la suno brilis, por ke ni vidu ĉirkaŭajon klare. Ni trinkis varman teon apude kaj revenis. Post manĝo, ni revenis al Katmando. Ni ĉiuj estis lacaj, post 8 taga vojaĝo en belaj urbetoj kaj ĝangaloj. Estis ĉio bona ĝis la vespere, ke ni devis atendi longe en la malluma ŝoseo pro iala haltiĝo de aŭtomobiloj. Ni atingis en Katmando je la 8a ĉirkaŭ. Hotelo Taishin en Thamel estis aranĝita por niaj gastoj. Ili tuj enĉambriĝis, ĉar ni estis ĉiuj lacaj post tuttaga veturado.

Dum vojaĝo ni ne povas sufiĉe bone dormi. Tamen, ni devis vekiĝi je la 4.30a matene. Ni estis pretaj post duonhoro kaj enbusiĝis. Ni veturis al la monteno Sarangkot kiam estis ankoraŭ malluma. La buso lasis nin je iu punkto kaj ni devis grimpi la ŝutparon per helpo de lumilo. Estis ia miskompreno kiam ni informis pri la hodiaŭa programo. Kelkaj de niaj geamikoj ne povis marŝi kaj, almenaŭ unu devis resti malsupre. Aliaj, malgraŭ doloroj estis je la pinto de la monteto. Preskaŭ nenio videblis. Poste, kun la ora sunleviĝo, la montaro de Annapurna brilis kiel orga organamaĝo sur kapo be belulino. Ni kriis pro feliĉo kiam ni vidis la panoramon tiel proksime al niaj okuloj. Ja la grimpado donis al ni frukton de kontento. Ni vizitis la grotojn de Davis Fall kaj Patale Chango. Venis Himlal, la loka esperantisto por akompani nin. Ni poste boatis sur la lago Fewa dum pli ol unu horo. Kaj ni ankaŭ vizitis la tempolon de Taal Barahi, kiu situas sur eta insulo en la lago...

Vere, mi ne plu volis vojaĝi. Do, kiam geamikoj iris al la proksima lernejo por donaci krajonojn kaj kajerojn, mi kuŝi sin sur la lito. Poste venis tempo por manĝi kaj ni ekis denove en la buseto. La vojo estis egale malfacila. Tamen ni devis trapasi ĝin. Kaj, finfine, ni atingis Pokhara-n en malfrua vespero.