Karaj geamikoj,
Saluton. Mi jen venas post jaroj.
Nu. La tempo flugas. Nun mi estas for de Epseranto-movado. Kaj pli malpli ecx for de Esperanto mem. Tamen Esperanto ja estas en mia koro. Kaj mi ne povas forgesi gxin. Cxar gxi donis al mi multajn belajn memorojn kaj bonkorajn geamikojn tutmonde kiujn me ne povus trovi se mi ne lernis la internacian lingvon.
Jes. Nun tempe oni ne legas blogojn. Do mi silentis. Mi esta tamen ligita kun "Facebook". Mutaj homoj venas, montras iliajn opiniojn kaj fotojn. Oni mi povas legi pri Esperanto-movado en multaj landoj. Mi dankas ilin. Kelkaj venas por babili. Mi ankaux lelkfoje babilas kun ili felicxe.
Jam de longe oni cxesis skribi leterojn. Kiam mi eklernis Esperanton en 1990. Siribi leterojn, iri al posxtoficejoj, stari en vicoj por acxeti posxtmarkojn kaj sendi leterojn... kaj denove atendi dum monatoj por ricevi respondojn kaj denove skribi. Tio estas vera gxojo. Nun tio estas nun en mia memoro.
Nunteme oni ecx ne korespondas per retleteroj. Cxu ne?
Sed la rilato - amo inter koroj kaj koroj - ja vivas. Mi memoras tiujn gastojn kiuj kun portis fratecon al mia hejmo, kaj kreds ke ili ankaux memoras mi.
Kaj, tiujn kiujn mi renkontis dum miaj maloftaj partoprenoj al Universalaj Konregoj. Cxu vi memoras min?
Dankon al cxiuj.
