Rakonto pri jetio*
Antaŭ multaj jaroj jetio vivis en iu malvarmega ĵangalo de Sulukhumbu distrikto, proksime al la monto Everesto, la plej alta monto-pinto de la mondo. Etis tiom malvarme en tiu valo ke eĉ akvo de rivero glaciiĝas dum la vintro. Pro tio, malmulte da homoj vivis tie kaj estis maldensa vilaĝo. Vivis diversaj animaloj kaj birdoj en la ĝangalo. Jetio estis unu el tiaj bestoj kiuj troviĝis en la monta valo.
Jetio estis tute stranga besto, kun granda korpo kaj grizaj haroj. Gxi ofte eniris la vilagxon kaj murdis virojn senkiale. Sed gxi kaptis virinojn al gxia groto malproksime. La virinoj devis obei la beston cxar ili timis morton.
Iam la jetio prenis iun lertan virinon de la vilagxo. Gxi ne vundis la virinon sed estis terure vivi en al groto kun tiu abomeninda besto dum multaj tagoj. Iun tagon, kiam la jetio iris eksteren por kolekti mangxajxojn, la virino tre atente iris eksteren kaj marsxante atingis iun dometon malproksiman. La mastro de la domo estis ekstere, por engresigi liajn bestojn. Sxi iris en la dometon, sxtelis poton de arako kaj revenis al la groto.
Vespere revenis la jetio. Sxi donis al gxi arakon por trinki kaj gxi tuj malplenigis la poton. Li estis laca kaj ankaux ebria. Kiam la virino estis certa ke gxi ne plu povas rekten kuri, sxi eskapis el la groto. Sxi forkuris malsupren laux la deklivo de la monto kaj la jetio sekvis sxin. La jetio ne povis kontroli sian korpon kaj do, li finfine falis en iu riveron kaj gxi perdis sian vivon.
Estis multaj jetioj en tiu vilagxo. Ili vivas for de la vilagxo sed tre sxatis sekrete rigardi kion faras la homoj en la vilagxo kaj imiti ilin. Pri tio, la vilagxanojn sciis.
Iun tagon, la vilagxanoj gxuis religiajn festivalojn. Vespere ili kolektigxis en malferma loko de la vilagxo, bruligis lignojn je la centro de la ejo, kantis, dancis kaj jxetis akvon unu al la alia. Ili poste metis kerosonon en la akvo-poto kaj forlasis la scenon. Poste venis jetioj kaj ili ankaux dancis cxirkaux la fajro. Ili trovis kerosenon en la poto kaj jxetis gxin sur unu la alia. Dancante ili proksimigxis al la fajro kaj ili bruligis sin gxis morto.
Matene ili trovis ke la jetioj estis mortitaj. Ili gxuis la venkon. Por ke homoj kredu ekziston de jetioj, ili trancxis kapon de unu el la jetioj kaj metis gxin en Tengbocxe monakhejo de Solukhumbu. Oni ankaux hodiaux povas vidi bone konservitan kapon de la jetio.
=
*Jetio: La malŝatata neĝulo, aspektas kiel griza granda semio. Homoj kredas ke tia besto vivas en altaj valoj de la Himalajo. La vorto "jetio" troviĝas ankaŭ en la bildo-rakonto de Tinĉjo, "Tinĉjo en Tibeto".
Jetio estis tute stranga besto, kun granda korpo kaj grizaj haroj. Gxi ofte eniris la vilagxon kaj murdis virojn senkiale. Sed gxi kaptis virinojn al gxia groto malproksime. La virinoj devis obei la beston cxar ili timis morton.
Iam la jetio prenis iun lertan virinon de la vilagxo. Gxi ne vundis la virinon sed estis terure vivi en al groto kun tiu abomeninda besto dum multaj tagoj. Iun tagon, kiam la jetio iris eksteren por kolekti mangxajxojn, la virino tre atente iris eksteren kaj marsxante atingis iun dometon malproksiman. La mastro de la domo estis ekstere, por engresigi liajn bestojn. Sxi iris en la dometon, sxtelis poton de arako kaj revenis al la groto.
Vespere revenis la jetio. Sxi donis al gxi arakon por trinki kaj gxi tuj malplenigis la poton. Li estis laca kaj ankaux ebria. Kiam la virino estis certa ke gxi ne plu povas rekten kuri, sxi eskapis el la groto. Sxi forkuris malsupren laux la deklivo de la monto kaj la jetio sekvis sxin. La jetio ne povis kontroli sian korpon kaj do, li finfine falis en iu riveron kaj gxi perdis sian vivon.
Estis multaj jetioj en tiu vilagxo. Ili vivas for de la vilagxo sed tre sxatis sekrete rigardi kion faras la homoj en la vilagxo kaj imiti ilin. Pri tio, la vilagxanojn sciis.
Iun tagon, la vilagxanoj gxuis religiajn festivalojn. Vespere ili kolektigxis en malferma loko de la vilagxo, bruligis lignojn je la centro de la ejo, kantis, dancis kaj jxetis akvon unu al la alia. Ili poste metis kerosonon en la akvo-poto kaj forlasis la scenon. Poste venis jetioj kaj ili ankaux dancis cxirkaux la fajro. Ili trovis kerosenon en la poto kaj jxetis gxin sur unu la alia. Dancante ili proksimigxis al la fajro kaj ili bruligis sin gxis morto.
Matene ili trovis ke la jetioj estis mortitaj. Ili gxuis la venkon. Por ke homoj kredu ekziston de jetioj, ili trancxis kapon de unu el la jetioj kaj metis gxin en Tengbocxe monakhejo de Solukhumbu. Oni ankaux hodiaux povas vidi bone konservitan kapon de la jetio.
=
*Jetio: La malŝatata neĝulo, aspektas kiel griza granda semio. Homoj kredas ke tia besto vivas en altaj valoj de la Himalajo. La vorto "jetio" troviĝas ankaŭ en la bildo-rakonto de Tinĉjo, "Tinĉjo en Tibeto".
Comments