Fino de la kurso
Komenco estas la ekpreparado por la fino. Post dumonata instruado en "School of Creative Communications", venis tempo de fino por la kurso, kiu komenciĝis la 15an de junio. Jen, hieraŭ okazis la kursofina aŭ konkulda programo de la kurso. Ni fakte devis organizi ĝin la 15an de aŭgusto, sed mi pensis ke tio estos pli ĝoja se ni povos inviti la partoprenintojn de UK, ankaŭ por aŭskulti iliajn fierajn spertojn kaj ni prokrastis ĝin ĝis hieraŭ. Tamen tio ne povis esti, Indu respondis ke ŝi estis invitita al alia loko, Poshraj deivs iri al oficejo kaj al Himlal mi ne povis kontakti. Cetere mi invitis al Indu, la prezidantino de Nepala Espernato-Asocio (NEspA) por disdoni la atestilojn, kiel ĉifa gasto. Sed ŝi sendis respondon ke ŝi ne povos veni. Mi petis al Shree Prasad Shrestha kaj li feliĉe konsentis. Mi sendis invitojn al NEspA estraranoj kaj aliaj esperantistoj, pere de nia retgrupo Nepalesperanto.
Venis tamen malmulte. Estis Shree Prokhrel, Narendra Bhattarai, Nabin Subedi kaj Philip Pierce. Krome venis Baikuntha Man Maskey.
La lernantoj faris blankajn t-ĉemizojn por ili kaj ankaŭ donis ĝin al mi. Estis fakte tre interesaĵo, kaj nepbre tre utila propagandilo.
Mi mallonge enkondukis pri la kurso, la gelernantoj enkondukis sin kaj S-ro Shrestha disdonis la atestilojn. Fine, Min Ratna Bajracharya, la ĉefo de la Lernejo, rakontis kiel la kurso komenciĝis. Kaj, antaŭ la fino, S-ro Shrestha donacis la Nepali-Esepranto-Vortarojn al la gelernintoj.
Post ni libere diskutis pri la movado. Sh-ro Shrestha kaj S-ro Maskey, kiuj lernis Esperanton en 1957, de Tibor kaj Simo, rakontis pri la komenco de Espernato-movado en Nepalo kaj ankaŭ klarigis kiel al movado disfalis. Ili kaj aliaj ankaŭ esprimis pri utileco de la lingvo.
Dum instruado, mi ne devigis ilin fari ion strikte, esperante ke ili ĉion mem lernos ĝuante amikiĝante. Kaj nun, mi devas serioze pensi pri iliaj lingvo-niveloj. Mi estas ĝoja ke psot du monatoj ili jam fariĝis bonaj geamikoj (ankaŭ mi estas unu el ili). S-ro Bhattarai invitis la lernantojn al la Nepala Esperanto-Asocio. Ŝajne, la lernintoj ne interesiĝas pri aliĝo al iu asocio kaj "movado" sed mi vidu kiel mi povas glui ilin sur la muro de nia amata asocio.
Venis tamen malmulte. Estis Shree Prokhrel, Narendra Bhattarai, Nabin Subedi kaj Philip Pierce. Krome venis Baikuntha Man Maskey.
La lernantoj faris blankajn t-ĉemizojn por ili kaj ankaŭ donis ĝin al mi. Estis fakte tre interesaĵo, kaj nepbre tre utila propagandilo.
Mi mallonge enkondukis pri la kurso, la gelernantoj enkondukis sin kaj S-ro Shrestha disdonis la atestilojn. Fine, Min Ratna Bajracharya, la ĉefo de la Lernejo, rakontis kiel la kurso komenciĝis. Kaj, antaŭ la fino, S-ro Shrestha donacis la Nepali-Esepranto-Vortarojn al la gelernintoj.
Post ni libere diskutis pri la movado. Sh-ro Shrestha kaj S-ro Maskey, kiuj lernis Esperanton en 1957, de Tibor kaj Simo, rakontis pri la komenco de Espernato-movado en Nepalo kaj ankaŭ klarigis kiel al movado disfalis. Ili kaj aliaj ankaŭ esprimis pri utileco de la lingvo.
Dum instruado, mi ne devigis ilin fari ion strikte, esperante ke ili ĉion mem lernos ĝuante amikiĝante. Kaj nun, mi devas serioze pensi pri iliaj lingvo-niveloj. Mi estas ĝoja ke psot du monatoj ili jam fariĝis bonaj geamikoj (ankaŭ mi estas unu el ili). S-ro Bhattarai invitis la lernantojn al la Nepala Esperanto-Asocio. Ŝajne, la lernintoj ne interesiĝas pri aliĝo al iu asocio kaj "movado" sed mi vidu kiel mi povas glui ilin sur la muro de nia amata asocio.
Comments