2009/03/31

La sama malnova rakonto pri reĝa masakro


Paras (nur personan nomon, ĉar li nun ne havas titolon), la eksprinco de Nepalo, parolis kun ĵurnalistoj en Singapuro, kie li loĝadas de ĉirkaŭ 8 monatoj, pri la mondfama reĝa masakro. La masakro okazis la 1an de junio 2001, en Narayanhiti palaco de Katmando.

La eksprinco parolis kun Clement Mesenas kaj S Murali por "The New Paper on Sunday" la dimanĉon, la 29an de marto 2009.

Estis longa, tediga kaj senkolora rakonto por mi. Tiun rakonton ni centfoje legis, aŭskultis aŭ vidis en la reĝa televido. Do, kial nun denove?

Sume, li diris ke estis la tiama princo Dipendra kiu, freneze pafis ĉiujn en la biliardo-halo de la palaco, eble ĉar liaj gepatroj ne konsentis kun li ke li edziĝu iun iu tiu knabino. Li tamen ne povis rakonti kial nur tiu familio de la lasta reĝo, aŭ liaj gepatroj kaj gefratoj estis saviaj kiam pluvis buletoj kaj mortigis pli ol 10 homoj. Same, li ne diris kia maniere tiu povas okazi ke mortontaj homoj devis esti veturitaj al malproksima hospitalo kiam estis tia servo en la palaco men. Kaj ankaŭ li ne diris kial tiu normala post-moriga operacio ne okazis al tiuj mortintoj kvankam ili estis fakte murditaj. Oh, estas centoj da demandoj.

Nu. Mi ne plu interesiĝas kiu kial kiam kaj kiel ilin murdis. Interesa hodiaŭ estas kial la eksprinco, volis paroli kun la ĵurnalistoj de Singapuro pri la masakro. Ĉu la ĵurnalistoj estis interesaj pri la jam "entombigitaj kadavroj" ol la perdo de la monarĥismo mem?

Eble tio estas la teĥniko de Hitlero ke vi rakontu malveron 100 foje kaj ĝi fariĝos vero. Ĉu?

Strange, jam pasis sep monatoj la Maoistoj, regis la landon kaj forpelis la reĝon. Ili diris ke la reĝo estis ilia ĉefa malamiko. Sed ili ankoraŭ nenion faris por esplori la veron malantaŭ la reĝa masakro.

Dank' al la "princo" (en krampoj, ĉar ĉiuj diras) aŭ la pafiloj, ke Nepalo akiris spacon en multaj internaciaj ĵurnaloj. Eble tio estis la dua plej interesa novaĵo el Nepalo, post malriĉeso de nepalanoj.

En alia rakonto, li ankaŭ montris ke li havas planon malfermi lian propran politikan prtion en Nepalo. Ho ve! Ĉu oni devas ripeti ke li aŭ lia patro ne kulpas je masakro por malfermi partion? Nepalo estas tiu lando kie politikistoj sukcesas post murdo aŭ masakro. Do, kial li timas?

[Bonvolu viziti al jena novajxejo por legi la tutan artikolon: http://www.reviewnepal.com/]

Krom tiu varma informo, mi volas freŝigi vin. Post multaj sekaj monatoj pluvas en Nepalo. Antaŭ hieraŭ, hieraŭ kaj hodiaŭ pluvis vespere, mallonge sed tre forte, kun fulmotondro. Tamen la akvo estas tiom kara kiom estas por homoj en dezerto.

2009/03/28

Pahacharhe, temis pri gastoj, diinoj



Okazis Pahachahre antaŭ antaŭhieraŭ. Estis la tago por preĝi al diinoj protektantaj kaj en tiu tago, kaj oni precipe honoras gastojn. Tio jam estas nia kutimo de centoj da jaroj.

Antaŭ hieraŭ okazis Ghodajatra, la konkurso de ĉevalrajdantaj soldatoj. Ĝi antaŭe estis por la armeo la okazo por feliĉigi la reĝon (kaj la prezidenton hodiaŭ). Tiuj kiuj malsukcesas en milito venas en la centro de la urbo, garditaj de centoj da soldatoj kaj montras ilian aktoradon de braveco. Ni estas tiaj. Laŭ legendo, en tiu tago, iu reĝo vidis ke simpla farmisto venis al la palaco en Patan kun mirakloj kaj la reĝo tuj donis lin rajton rajdi lian ŝatatan ĉevalon. Tiu farmisto poste rajdis ĝin ĝis la templo de diino Balkumari. Poste tiu tago fariĝis ĉiujara evento. Nun, la registaro ne multe donas penson pri la vera festivalo sed elspezas multege da mono por armea aktorado.

Hieraŭ estis la ĉaro procesio de la festivalo: la ceremonio de tri fratinoj Diinoj kaj aliaj. Homoj metas idolojn de diinoj en malgrandaj palankenoj kaj iras ĉirkaŭ la malnovaj stratoj. Mi estis en nia malnova domo ĉe Khichapokhari. Mi ricevis senpagan manĝeton sur la strato. Estas amuze, ĉiu grupo havas apartan koloron de ĉapeloj por distingi ilin kaj dancante, ludante muzikon (kaj drinkante arakon) ili ĝuas la festivalon surstrate.

Hodiaŭ vojaĝos la ĉefministro Prachanda de Nepalo al Finlando kaj kelkaj aliaj landoj. Por li vojaĝo en Eŭropo estis pli grava ol fajro en urbo Butaŭ kio bruliĝis post kiam aktivisto de la reganta partio mudir tion de alia partio. Kompreneble, li diros ke li volas fari Nepalon la plej altnivalan landon en la mondo en 10 jaroj (kiel li diris en Germanio) kaj poste diros ke Nepalo bezonas monon por fari tion kaj rekte petos almozon. Mi esperas ke Finlandanoj povos donaci al li kelke da kandeloj, ni vere bezonas ilin ĉar ni havas nur 4 horojn da elektro ĉiutage. Mi jam diris multfoje, almozpetado estas nacia sporto de NEpalo : de politikistoj al esperanstistoj.

Hodiaŭ mi iris al la NEspA por aŭdi pri la IHR analizo. Mi volis kompari la oficialan bilancon kun la bilanco kiun mi jam ricevis, de la vojaĝagento. Okazis ia tia kunveno de ili hieraŭ vespere, mi tiel aŭdis. Mi renkontis al Narendra ekstere kaj paroletis kun li pri la laboro sur la dua flanko de la vortaro. Poste mi supreniris. Mi vidis ke estis Bharat, Shree, Shakuntala (oh, estas malofta vizitanto) kaj Mahendra. Interese, ŝi diris ke mi ne venas al la asocio regule. Bharas iris al alia ĉambro por paroli kun Philip. Mi donis mian taskon, te, 21 paĝojn de laboro sur la vortaro al Philip. Kaj krolodilis kun Shri kaj pstte alvenis Parashar. Li diris al mi ke la vortaro estis granda kaj utila laboro. Mi ankaŭ vidis ke la ŝtoko de la voratroj jam alvenis al la NEspA oficejo.

Venis temo pri kritikemo de homoj. Mi diris ke mi ricevis leterojn de kelkaj partoprenintoj kaj aliaj kiuj kritikis la progarmon de IHR kaj deziris ke ĝi estu pli bone organizita en estonteco. Mi ankaŭ menciis ke kelkaj de la partoprenantoj de Nepalo eĉ petis almozon al eksterlandanoj : kelkaj feliĉe donas kaj aliaj kritikas ke tio ne estas bona parto de la IHR (Hontinde, eĉ post tiom londa diskuto kaj deklaro de nia ĝenerala sekretario ke ĉi foje NEspA neniel helpos al partoprenantoj, kelkaj petis monon al la partopreantoj, por vojaĝo de nepalanoj al Pollando). Mi diris ke mi ricevis kelke da leterojn kun plendoj sed mi ne povas kompreni kial homoj plendas al mi ĉar mi estas nenio de la asocio nun, mi nun ne estas invitita eĉ al kunvenoj de IHR. Venis respondoj. Jes, pravas ili ke estas multaj homoj en nepala movado kaj oni ne povas malpermesis iun ajn fari ion ajn. Do. Kaj, oni ne devas pensi kritike se iu volas doni monon. Estas prave ke oni ne devas ĉiam trovi erarojn en ĉiuj aferoj de la mondo sed oni devas ankaŭ sanĝi sin laŭ la situacio. Kaj mi respondis ke en la mondo neniu povis feliĉigi ĉiujn; eĉ Budho havis malamikojn. Do, estas bone ke vi parolu la veron kaj feliĉigu sin, anstatŭi pensi kio ĉagrenos kiun kaj vivi kun digno.

2009/03/23

Kio gxi estas?



Mi hazarde trovis en iu foto de IHR. Gxi montras afisxon kiun oni pendis antaux la auxtomobilo.

Per angla lingvo, gxi diras ke la IHR estis fakte orgnaizajxo de "Annapurna Village Tourism Development committee" kaj Nepala Esepranto-Asocio estas nur promociinto. Gxi nun tute ne estas sekreta afero cxar kelkaj partoprenantoj fotis gxin kaj sxajne gxi estis kun la partoprenantoj dum longa veturado. Kelkaj geesperantistoj gxoji fotigxis antaux la afisxo kaj gxi jam estas en multaj landoj, inter gesamideanoj.

En gxi la nomo de nia lingvo estas literumita kiel "Experanto" du foje!

Venis kelkaj demandoj al mia kapo kaj mi volis nur diskuti pri gxi. Kial vi skribis tiel? Cxu tio estas vero? Se jes, kial vi de multaj monatoj diris al mi ke NEspA arangxas gxin? Mi tiel kredas ke IHR estas laboro de NEspA de dekoj da jaroj. Kiu respondecas pri gxi?

Mi volus scii kiu skribis (skribigis) gxin? Cxu NEspA? Estos facila respondo ke NEspA ne faris gxin. Do kial vi lasis gxin pendigxi antaux via auxtomobiloj dum tagoj? Kompreneble, gxin NEspA oficistoj pendis aux iu pendis gxin kun konsento de NEspA oficistoj, cxar tie estis prezidanto, du vicprezidantoj, gxenerala sekretario, kasisto kaj almenaux unu estrarano.

Karaj, unuflanke, ni (ankaux mi) varbumas en la Esperantio ke IHR estas granda historia laboro de NEspA kaj petas homojn partopreni en gxi kiel nia movada afero. Malgraux komentoj kaj kritikoj de partoprenintoj, ni dauxrigas la eventon. Sed aferoj kiel gxi montras al ni ke restas vero malkovigotaj.

2009/03/22

Alia flanko de Esperanto-vortaro?

Ni planis kunvenon por la nova projekto de la vortaro hieraŭ je la 11a ĉe laborejo de Poŝhraj en Thamel. Philip estis tie kiam mi kaj Narendra atingis tien. Mi telefonis al Poshraj kaj li diris ke li venos malfrue. Poste alvenis Jacob kaj ni iris al proksima restoracio.

Jam ne pasis du semajnoj ni finfine eldonis la Nepali-Esperanto-vortaron ke ni denove ekpensas pri alia flanko, te, Esperanto-Nepali vortaron. Ni estas nekredeble entuziasmaj, ĉu ne?

Jacob jam per lia komputilo inversigis la sistemon - ni jam havas Esperanto-Nepali teĥnike kaj ni devas labori sur ĝi. Ĝi havas ĉirkaŭ 197 paĝojn. Sed lasos nin en post 5 semajnoj. Ĉu ni sukcesos? Mi diris jes ĉar mi scias sen li, la vortaro denove atendos dum dekoj da jaroj. Mi samtempe montris al la grupo la manuskripton de Espernato-Nepali vortaro, kiun mi preparis antaux longe, antaux ol 1994. Eble oni volus uzi gxin ankaux. Gix havas pli ol 3000 vortojn.

Ni provis kun kelkaj vortoj kiel ni povas facile intersanĝi la Nepali tekston kaj Esepranto-tekston kun etaj plibonigoj.

Sed mia unua demando estis tio ke ĉu ni/iu volas uzi ĝin?

Intertempe, ni havis intersan diskuton pri malferma publika kritiko, ekz, blogo, kaj nepala kulturo ne rekte kritiki sed iri al alia homo por malanteŭe paroli pri tiu persono.

Dum la Internacia Vespero de IHR, kiam la ĝenerala sekretario anoncis pri la vortaro, neniu el ĉirkaŭ 30 nepalanoj levis manon por aĉeti ĝin. Unu el la eksterlandanoj eĉ aĉetis ĝin por donaci al iu nepalano (mi kredas ke tio ne estis ironio) kaj li kun rideto akceptis ĝin . Mi ne plu volas labori nur por sin feliĉigi se vortaro ne estas utila por niaj gravaj esperantistoj.

Tamen ni konkludis ke la laboro estas grava kaj homoj uzos ĝin en estonteco eĉ se oni ne volas uzi ĝin hodiaŭ.

Do mi proponis jene. Eble Shri volas labori sur la nova projekto. Ni nepalanoj - Narendra, Poshraj, Shri kaj mi - dividu la laboron, ĉirkaŭ 50 paĝojn po persono kaj finu ĝin en du semajnoj kaj dono la rezulton al Philip kaj li kontrolu kaj post ni iros kun la rezulto al Jacob por fina diskuto/decido. Tiel ni pova fini la laboron en unu monato, se ni ĉiuj estas egale seriozaj kaj estas respondecaj. Ne okoazos nun ke ni ĉiuj laboros de komenco ĝis fino kaj neniu respondecos se troviĝos eraro.

Ni iomete diskutis ankaŭ pri la permesislo. Mi ne multe scias pri ĝi kaj diris jes.

Poste Narendra iris al la asocio ĉar devas esti tie estrara kunveno kie oni malfermos financan klarigon de la IHR. Mi ankaŭ iris tien poste.

Estis Bharat, Rudra, Poshraj, Narendra, Nabaraj. Kvar inter 11-membra estraro.
Mi gratulis al Navaraj pro filmo en Esperanto.

Mi informis ilin pri la frontpaĝo de revuo Esperanto.

Ĝenerala sekretario parolis pri membreco al UEA. Mi diris ke asocio ne havas liston de homoj kiuj estas individuaj membroj de UEA.

Pri vojaĝo. Li diris ne povis trovi subtenon por vojaĝo au UK kaj ŝajne la partoprenontoj mem aranĝos ĉion per iliaj propraj subtenantoj.

Mi montris intereson vojaĝi al Mongolio por partopreni en AK. Sed tro multe kostas.

Mi reiirs al Jacob. Li estis faranta novan hejmpaĝon por NEspA. Kiel? Per permeso de gravuloj de NEspA, kompreneble. Oni ne rajtas fari tion sen konsento de li. Mi havas sperton.

2009/03/21

Nepalo sur revuo "Esperanto"!



En la unua fojo de 18-jara historio de Esperanto-movado en Nepalo, La revuo Esperanto de UEA, donis spacon por Nepalo sur gxia frontpagxo.

La aprila numero havas la foton pri la 8a Internacia Himalaja Renkontigxo sur gxia frontpagxo. Gxi ankaux havas la raporton pri la evento.

Tio vere estas granda kuragxigo por ni, movadanoj en Nepalo.

Ni dankas al UEA kaj la redaktoro de la revuo.

Gratulon al cxiuj!

2009/03/20

Baloto de pupoj

Okazis hieraŭ interesa baloto en Nepalo: Ĝi ne estis por la Konstitucia Asembloj, nek ĝi estis por parlamento aŭ lokaj administrejoj sed por unio de studantoj en la registara universitato "Tribhuwan". Tamen ĝi ŝajnis egale politika. Estis baloto de pupoj.

Estis nur gestudentoj sed estis tute subtenitaj, promociitaj de politikaj partioj, gvidistoj. Eĉ ministroj pri administrado kaj finaco iris al al tiu universitato por peti voĉodonon! Ĉu tio okazas en viaj landoj? Do, fakte, la studentoj de tiu universitato estas nur pupoj de politikaj partioj. La partioj bezonas homamason por pruvi ke ili estas veraj, "laŭ popoldeziroj", kaj ilia subtenanotj povas esti nur studentoj senkapaj. Do.

La studentoj, gviditaj tri ĉefaj politikaj partioj estis aktivaj dum kelkaj semajnoj por sukcesi aŭ akiri la plej multe da seĝojn en universitataj kolegioj. Tion ili povis fari nur per batalo, mono kaj minaco.

Finfine, tiuj pupoj estis feliĉaj kiam ili akiris seĝojn: ne por devigi registaron aranĝi bonan planon por la edukado, sed por subteni ion ajn de "iliaj" partioj kaj protesti kontraŭ ion ajn de "alies" partioj. Tiel ili pasas jarojn en la universitato. Kaj, multaj el ili eniras en universitato nur por kandidati en tiu baloto kaj ili eĉ povas esti tie dum dekoj da jaroj, senlabore kaj ne studante, nur fariĝi pupoj dum ĉiuj balotoj. Ili pagas monon por eniri, tute ne studas, tute ne sidas en ekzamenoj kaj denove, en alia jaro, ili eniras al la universitato kiel freŝaj studentoj. Plej multe el ili estas enmigrantoj el aliaj distriktoj, kiuj tenas sufiĉe bonajn vivstiloj sen laboro kaj bone vivas en Katmando. Neniu scias de kie ili gajnas monon. Mi vidas kelke da homoj tiaj ankaŭ en nia Esperanto-asocio.

2009/03/16

Ni celebris eldonon de la vortaro

Okazis hieraŭ vespere negranda sed tre tre interesa festo por celebri la eldonon de la Nepali-Esperanto Vortaro. Ursula Koelsch regalis nin per ŝamovino de Ukranio kaj ruĝa vino de Francio.






.

.

.

.

.

.

.

.




Ŝi invitis al Jacob, Philip, Narendra Poŝraj, mi el la vortaro-komitato kaj Indu kaj Bharat el Nespa-estrarano. Krome ni invitis al Shri por lia bona laboro je presado.

Venis Ĉiuj krom Bharat kaj Indu. Ankaux venis kelkaj aliajn gastoj de Posxraj.

Ni komencis la feston iom malfrue, ni atenis la gastojn. Unue mankis al ni la vortaro ĉar neniu inter ni havis kopiojn. Al la komitato, la asocio jam ne donis kaj Ursula forgesis ĝin en sia valizo. Jacob montris kopiojn de ĝi sen kovriloj.

Vespermaĝo estis preparita. Ni ĉiuj bonguste manĝis.

Poste venis Shri kun vortaroj. Sed ne venis Bharat kaj Indu. Bharat diris ke li estis okupita kaj Indu diris ke ŝi estis malsana. Tre bedaŭrinde.

2009/03/12

jen la fino de IHR

Jen estas la fino de la 8a Internacia Hiamalaja Renkontiĝo(IHR). Estis fino de longa preparado, diskonigo, diskuto, disputo, interkonsentiĝo ktp. Ankaŭ estis klopodo de kelkaj eksterlandanoj, kiuj amas Nepalon kaj ĝian Esperanto-movadon.

Estis nia ideo elekti regiono de Ghalegaon por ĉifoja renkontiĝo - estas ne multe sekvata promenvojo kaj ni volas doni al la partoprenantoj iom pli ol turismo - natura beleco, etna kulturo kaj gastigamo de lokanoj. Krom nepalanoj ankaŭ laboris Jacob, kiu redaktis la tekston por nia reta broŝuro (preparata de Narendra), Ursula kaj Franciska kiuj diskonigis pri ĝi dum la UK en Roterdamo, S-ro Andrej de Monda Turismo, S-ro Hori kiel ĉiam inspiris japanojn partopreni en ĝi kaj ankaŭ Sro Lee kiu donis al ni 5 koreoj. Pardonu min se mi forgesis nomojn de aliaj helpantoj. Mi korespondis kun S-ro Andrej de Monda Turismo kaj li ja aranĝis kroman vojaĝon al Nepalo, kiel parto de la IHR, sed bedaŭrinde li ne povis kolekti sufiĉe da partoprenantoj kaj li nuligis la programon.

Ĉifoje okazis granda ĥaoso pro misinformo pri la kotizo. Post longa diskuto ĉu ni pli altigu la prezon aŭ ne, ni sendis al retan broŝuron (ĉifoje ni ne eldonis la broŝuron, ĉar nia nuna prezidantino Indu ne havis tempon por informi al ni pri ŝia partopreno al UK. Ŝi fakte vojaĝis antaŭ unu monato al UK kaj multaj homoj ne sciis pri ŝia vojaĝo). Do, ni decidis diskonigi la eventon al eksterlandanoj per reto. Jacob metis ĝin en lia retpaĝo por NEspA kaj mi metis ĝin ankaŭ en mia hejmpaĝo. Mi ankaŭ metis ĝin en mondakalendaro.org kaj aliaj ejoj.

Nur post longa tempo, ni eksciis ke la kotizoj estis en dolaroj, kiuj devis esti en eŭroj. Ho! Mi ne sciis kiu kulpis, sed venis multaj multaj demandoj, kritikoj. Estis tiu tempo kiam la prezo de dolaroj kresis kaj tio de eŭroj malkreskis. Tamen la asocio ne volis sanĝi la prezon kaj mi devis korekti mian retapaĝon per la ĝustaj vortaoj de la ĝenerala sekretario (kiu ankaŭ havis mininformon).

Almenaŭ Ursula el Gemanio kaj S-ro Hori el Japanio ne estis kontenta pro la subita altigo de la kotizo kaj ili plendis, nature. Sed neniu en la oficejo estis tie por respondeci kiam mi diskutis pri la prezo kun eksterlandaj partoprenantoj kaj niaj leteroj ankaŭ estis plusenditaj al gravuloj de la asocio. Nur je la fino, ĝenerala sekretario petis pardonon al la japanoj.

Estis tiel decidita ke ĉifoje nepalaj partoprenantoj al piedvagado ne ricevos subtenon de NEspA (ĉiujare tiel oni decidas kaj post la fino, karuloj de gravuloj ricevas tiom kaj tiom) kaj NEspA nur subtenos 4 junulojn kiuj pretas voluntuli.

Mi preferis ne partopreni ĉar mi devis zorgi pri la presado de la Nepali-Esperanto vortaro kaj aliaj. Ĉiuj en la vortaro-komitato (krom Philip) decidis partopreni kaj la manuskripto restis en la presejo ankoraŭ. Mi tre deziris ke la vortaro aperu almenaŭ antaŭ la fino de la renkontiĝo. Due, mi estis atendanta al tre granda ceremonio, eble la plej granda ceremonio en la historio de Esperanto-movado de Nepalo - aranĝi inaŭguran ceremonion de nia vortaro per manoj de la prezidento de Nepalo! Kaj due, neniu instigis min ke mi ankaŭ partoprenu en ĝi - mi ne scias pri aliaj homoj sed al mi neniu petis min. Krome, mi ektimis ke okazos ĥaoso dum la piedvagado, ĉar mi vidis ke ne jam ĉio estis bone aranĝita.


Mi iris al la hotelo por adiauxi ilin. Narendra, Poshraj kaj Indus demandis cxu mi venos al ni kun ili.

Skize, okazis la interkoniĝa vespero la 26an de februaro. La partoprenantoj.. Mi ricevis mallonga mesaĝo de nia ĝenerala sekretario Bharat antaŭ du tagoj ol la programo kaj mi iris tien. Estis iom alia ĉar la 7 etaĝa restoracio de Hotel Tradicio, kien oni grimpis, estis ne nur malgranda sed ankaŭ malluma. Estis 12 japanoj, 5 koreoj, 2 germanoj, 2 Danoj, 1 Bharatano. Ĉi foje 9 nepalanoj partoprenis en la piedvagado. Ili promenis dum unu semajno apud la monto Annapurna kaj revenis al Katmando.

Dum miaj amikoj ĝuis piedvagadon, mi vizitis al la presejo por rigardi progreson pri presado de vortaro. Mi trovis iam ke ĝin oni finpresis kaj mi prenis unu folion de la presita vortaro (kaj metis ĝian foton en mia blogo). Mi daŭre kontaktis kun la unu el la sekretarioj de la prezidento por aranĝi la programon. Jes, mi misuzis mian potencon de ĵurnalisto kaj havis facilan kontakton kun li. Antaŭ ol foriro de Shri, mi prenis fotokopion de la vortaro kaj mem preparis la petleteron al la prezidento kaj lasis ĝin al lia oficejo. Okazas tiel ke oni foje okazigas la programon el la oficejo de la prezidento kiaj selektitaj gastoj estas invititaj. La afero bone progresis.

Dum ok tagoj, neniu el la partoprenantoj kontaktis min, kaj ankaŭ mi ne sukceis paroli kun ili per poŝtelefono. Nur antaŭ tri tagoj, venis al mi informo ke la programo ne povas okazis en la oficejo de la prezidento sed ni devas inviti lin al liu alia kunvenejo. Do, mi estis nervoza. Mi mem ne povas decidi pri tio kaj inviti prezidento ja estas seriozega afero. Oni devas zorgi pri sekureco kaj oni malpermesas homoj iri tra strado dum du horoj ktp. Kaj, estis neniu en Katmando por diskuti pri tio kaj mi finfine sendis mesaĝon ke mi ne povas zorgi pri la evento se ni devas inviti lin ekster lia oficejo.

Post reveno, Narendra kaj Jacob kontaktis min kaj demandis al mi pri la programo. Mi klarigis ke mi ne sukcesis aranĝi tion ĉar mankis ĉe mi homoj por subteni min aŭ helpi min decidi cxu ni bonvenigu la prezidenton en iu luksa hotelo aux ne. Do, mia potenco kiel ĵurnalisto iris vane.

Antaŭe Jacob diris ke li ne havos tempon por la internacia vespero kaj poste li sendis mesaĝon ke li povos aranĝi tempon. Mi ŝerce demandis al li ĉu iu invitis lin? Min neniu invitis.

Sen informo aŭ invito, iris rekte al la kuvenejo la 9an de marto, vespere. Mi elktis seĝon en malantaŭa angulo kaj Narendra diris ke li estis ĵus parolanta pri mi. Neniau aliaj homoj rigardis min.

Kiel ĉiam Bharat gvidis la programon. Li invitis eks-prezidanton Mukunda kaj vic-prezidanto Narendra por mallonga saluto. Archana venis por doni bonvenigan mesaĝon. Reprezentantoj el Japanio, Koreio kaj Germanio rite al la asocio por la aranĝo kaj parolis pri ilia sperto. Kim el Danio kantis kaj Shri venis por legi lian poemon pri virino. Indu legis sian mesaĝon kaj anoncis finon de la programo.

Antaŭ ol la fino, Bharat en du minutoj montris la vortaron kaj legis ĝian nomon kaj nomoj de kompilinto kaj redaktoroj. Li ankaŭ diris ke ĝin oni vendas kontraŭ 100 rupioj kaj haveblas nun. Kaj ĝuste tiam Jacob iris antaŭen kaj klarigis pri la graveco de la vortaro kaj ankaŭ diris ke oni eĉ povus havi version de ĝi por poŝtelefoniloj. Strage, neniu inter eble 20 nepalanoj staris kaj diris ke li aŭ ŝi volis aĉeti la vortaron. Neniu estis feliĉa post la historia eldono de la voratro, krom mi, tiel mi opinis. Oni simple ne sentis bezonon paroli pri ĝi, aŭ la vortaro ne meritas parolon, laŭ ili.

Nin oni donis duono de glasoj da frukto-suko (aŭ viskio) antaŭ ol komenco de la dua parto. La dua programo komenciĝis per kantoj de japanoj. Kim el Danio vere estis la perlo de la programo - li donis al ni kvar kantojn, kun lia filo. Mi kantis kanton "Trans la rivero". Ĝi estas traduko de la kanto de etno Gurunoj "Wari Jamuna pari jamuna". Bharat, kiel kutime, prenis tamburon kaj komencis napali version de la kanto. Poste kantis Rudra.

Sekvis aŭkcio. Saitu Tume gvidis ĝin. Venis manĝaĵoj, libroj, T ĉemizoj, ombreloj, jupo, koloroj, fluto kaj aliaj. Estis amuza aĉeti ion en aŭkcio ĉar ni scias ke la gajno de la aŭkcio iros al la asocio. Je la fino, ili kolektis 2,920 rupioj kaj ĝin ricevis kasisto Shri. Mi esperas ke ĉifoje la mono ne malaperos.

Ni iris malsupre por manĝi kaj mi havis ŝancon paroli kun kelkaj kaj aŭskultis iliajn spertojn dum la piedvagado. Mi povis paroli kun 4 personoj.

Estis plano ke ni ĝuos koncerton de Kim post manĝo. Sed post manĝo, okazis kverelo inter kelke da nepalanoj. La vortaroj estis kaŝitaj kaj Nabin Shrestha volis ke oni donu kelkej da kopiojn al mi. Shri furioze venis al mi kaj lasis tuton al mia tablo. Mi provis kveitigi la aferon. Kaj mi, preskaŭ perforte devigis al li ke li disdonu kopiojn de la vorataro al la internaciaj partoprenantoj. La koncerto ne povis okazis ĉar post manĝo Bharat prenis la tamburon kaj kantadis nepali-lingve. Je la fino, Kim, tre interese, spontene kantis kanton pri mia vortaro!

Mi komprenis ke ĉi foje la aranĝo estis pli malbone ol dum antaŭaj renkontiĝo. Estis plenplena de mankoj. La eksterlandanoj ne havis sufiĉe da informoj pri la ĉiutgaj eventoj kaj klarigo pri kio okazas ĉirkaŭe. La nepalanoj devis esti gvidantoj kaj ankaŭ tradukantoj kiam la eksterlandoj bezonis helpon. Sed okazis tiel ke la nepala grupo estis antaŭe aŭ aparte kaj neniu zorgis la gastojn. Lingvo estis alia problemo, ne multaj parolis Esperanton kaj tiuj kiuj troviĝis ĉirkaŭe ne parolis lingvon sufiĉe bone por klarigi aferojn. Kaj estis kelkaj kiuj preskaŭ ne parolis Esperanton. Mi povis imagi kiel eksterlandanoj travivis. Kaj la domoj de vilaĝanoj ne estas ĉiam konvenaj. Komforto de ne estas ĉiam gravas kiam ili povis komuniki kun domo-posedantoj sed kelkaj devis trapasi nokton en fremdaj domoj per monologoj. Ne venis aranĝantoj tie por klarigi kion la gastoj volis scii aŭ kion la dom-posedantoj volis diri. Tiuj komunikis kiuj konis la anglan - ambaŭ flanke, kaj Esperanto tute mankis. Trie la servo estis malkontentiga, foje iu simple bojkotis manĝon ĉar tio ne plaĉis al ili. Kelke da nepalaj partoprenanotj ĝenis la vilaĝanojn kiam ili prezentis dancojn ktp. La vilaĝanoj ankaŭ foje estis ne kontentaj ĉar la agentio ne sufiĉe pagis al ili. Laste, la vetero ne estis agrabla : oni ne povis vidi la panoramon de Himalajo dum tagoj (tiun neniu povis helpi, bedaŭrinde).

Cetere, oni malferme petis almozon al eksterlandanoj por luksaj vojaĝoj. Kaj staris ankaŭ tiuj fanfaremaj riĉuloj en vicoj por peti monhelpon por nedevigaj vojaĝoj al Eŭropo. Tiuj homoj ankaŭ atendis helpon kiuj jam ricevis tian helpon multfoje dum iliaj antaŭaj vojaĝoj kaj tiuj kiuj apenaux venas al sabataj kunvenoj.

Preskaŭ ĉiufoje okazas tiel. La evento de IHR restas organizo de Nepala Esperanto-Asocio ĝis kiam la eksterlandanoj venas ka pretas pagi monon kaj tuj poste ĝi fariĝas persona afero de unu aŭ du gravuloj de la asocio. De tiam, ili en komunikas al aliaj nespanoj, ne donas informon kiuj kiom pagas kaj kiom vere ni gajnas pri tio. Nur post monatoj ili prezentas bilancon (verŝajne falsan) kun malgranda profito.

Ne utilas diskuti pri kio okazis dum la piedvagado. Mi nur scias ke ili postulis informojn, plendis, kritikis, kverelis kaj kriis. La gastoj estis simple furiozaj pro misaranĝo, miskompreno kaj ankaŭ pro trompo.

Kiel mi skribis en la japana revuo "Revuo Orienta", la IHR jam fariĝas nia gloro kaj ĝin ni nepre devas daŭrigi kiel simbolo de la Esperanto-movado ne nur de Nepalo sed ankaŭ kiel elstara ero de Azia movado. Tamen nun venas tempo ke ni devas serioze analizu ĝin. Jaroj post jaroj ĝi fariĝas pli kaj pli komerca; ni ne povas tro multe ekspluati amon de kelkaj esperanstistoj tiom ke ili ne plu volus aŭdi nomon de Nepalo en estonteco. Almenaŭ unu inter la partoprenantoj jam anoncis ke li/ŝi ne partoprenos en ĝi en estonteco. Ne gravas se ni perdas unu personon, gravas ke ni perdas amo de tiu persono al Nepalo, al nepala movado.

Mi estis for de IHR dom tri jaroj pro samaj kialoj kaj poste mi denove gluis sin al tio, kvankam oni ne malferme bonvenigis min. Do, venas tempo ke mi denove pensu ĉu mi daŭre iru tien kaj estu parto de misaranĝo. Aŭ, pli grave, ĉu ne estos la fino de la 13 jara historio de IHR mem?

2009/03/06

La vortaro estos baldaux preta!


Kiam geamikoj promenas en montaro, mi tie cxi zorgas pri eldono de la vortaro. Mi heraixu vizitis al la presejo kaj gxoje vidis ke ili finis presadon. Ili nun atendas lumon por presi la kovrilon kaj ankaux bindi gxin.

2009/03/01

Partoprenantoj de IHR veturis al Beshisahar




Hodiaŭ matene forveturis la grupo de eksterlandanoj kaj nepalanoj kiuj partoporenis en la Internacia Himalaja Renkontiĝo. Ili veturos ĝis Beshisahar kaj poste promenos al piedmarŝtos al Khudi, Ghalegaun, Bhujung, pasgaun, Pakhurikot kaj al Pokhara.

Inter nepalanoj estis Narendra, Poshraj, Bharat, Indu, Shree, Binita, Nawaraj. Mi ne scias kiuj inter ili estas tiuj kvar junuloj kiuj ricevos rabaton kontraŭ ilia laboro kiel voluntulo.

Ili, laŭ la plano, revenos al Katmando la 8an de marto.

Mi mem ne povis kunveturi ĉar mi havas aferon aranĝendan tie ĉi. Unue mi devas prepari por la programo por inaŭguri la vortaron. Mi intencas inviti gravan personon al tiu programo, sed mi ne scias ĉu mi povos aŭ ne. Due, la vortaro jam ne finpresiĝis. Mi devas daŭre iri al la presejo por suprevizi. Trie, mi jam decidis eldoni mian libreton pri "Vojaĝo al Muktinath". Do, devas aranĝi aferojn por ĝi ankaŭ.

Samtempe mi estas okupita pri studado de kulturaj aferoj anakaŭ.